Mum Yanmaya Başladı

-
 

Mum Yanmaya Başladı


Merhaba, ben Elif. Bu benim ilk blog yazım. Bu yüzden oldukça heyecanlıyım. Uzun süredir blog yazma düşüncesi aklımın bir kenarındaydı. En zoru da ilk adımı atmaktı. Sanırım ben bunu başardım. Hayatımda en keyif aldığım aktivitelerden birisidir yazmak. Bana sorarsanız en iyi iletişim biçimidir hatta. İnsanlar genelde yüz yüze söyleyemediği çoğu şeyi yazarak daha rahat ifade edebiliyor. İçinde kendisinin bile bazen fark edemediği duygu ve düşünceleri yazarken fark ediyor. Bu sebeple yazmak benim için hayatımdaki bir parçam.

 Küçüklükten kalma olarak içimde bir yazma hevesi var. Bu yüzden aylar öncesinden aldığım bir kararla kitap yazmaya karar verdim. Daha yolun başındayım, yaşım oldukça genç. Düşe kalka ilerleyeceğim belki de fakat vazgeçmeyi düşünmüyorum. İlk adımlarımı atmaya başladım. Blog yazarak da kalemimi geliştirmeyi umuyorum.



 Bloğumda genel olarak duygu ve düşüncelerimi, tecrübelerimi, gezdiğim yerleri sizlerle paylaşmak istiyorum. Ayrıca yazdıklarım ile git gide anlatımımın güçlenmesini de hedefliyorum. Bu nedenle yazılarımda karşılaştığınız eksiklerimi benimle paylaşırsanız gelişmem açısından oldukça yardımınız dokunur.

Umarım bu yolumda sizlere de keyif verebilirim. Mum yanmaya başladı...

Yorumlar

  1. Sağdıç23 Haziran, 2021 23:41

    Yavaş yavaş. Küçük adımlarla büyüyeceksin. Arkandayım 🤗

    YanıtlaSil
  2. Hüseyin27 Kasım, 2022 10:34

    Yolun bahtın açık ,kalemin kuvvetli olsun Elif...🤲😊🙏🌹

    YanıtlaSil
  3. Adsız24 Aralık, 2022 00:00

    Başarılar. Aradan Bir buçuk yıl geçmiş, nasıl bir gelişim içerisindesiniz?

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

gül.

-
  gül. Neden bilmiyorum ama gül. Bazen bir çiçek olan gül, bazen de eylem olan... Cümlelerimin tükendiğini sandığım sayısız gün geçirdim. Artık yazamayacağımı düşündüğüm yazsam da ruha dokunamayacağından korktuğum... Belki haklıyımdır. Artık bir ruha temas etmez cümlelerim, öylece teğet geçer yalnızca. Fakat bu demek değildir ki bir ruhun sözleri değil bunlar...  İnsanları düşünmekten kendine varamayan binlerce insan... Sözde "kime ne?" derler ancak endişelerinden bir türlü sıyrılamayanlar... En acısı da bazen bunu fazla abartırlar ve kendi değerlerini, benliklerini hiçe sayarlar. Sonra sonuç, anlamsız mutsuzluklar... Tükenişler, bitişler... Hepimiz birer birer tükensek ne olur hiç düşündünüz mü? Etrafınıza bir bakın. Hiç yorulduğu için düzene baş kaldıran bir karınca gördünüz mü? Ya da uçmayı bırakmak isteyen bir beyaz güvercin? Veya bu insanlar bu renkliliği, mis kokuyu hak etmiyor diye solan bir çiçek? Ve dahası... Anlıyorum; bizim o canlılardan farkımız, irademiz. İrademi...
Devamı

günlüğümden.

-
günlüğüme yazmaya başladığım satırlar bir anda buraya döküldüler... okuyorsanız eğer, teşekkürler...  bugün günlerden… 26 Eylül 2025 Cuma 10:27 bugün günlerden artık bir şeyleri idrak etmeye başladığım gün. kabul etmem gereken... birkaç gündür yazmayı deliler gibi istesem de yazacak enerjiyi kendimde bulamamıştım. demek ki böyle olmalıymış yoksa yazdığım takdirde; cümlelerimden gözyaşyaşları süzülecek, satırlardan kanlar damlayacaktı. parçalı bulutlu şu an her şey. sağanak yağmur ve gök gürültüsü kesildi en azından. şimşeklerin sesleri ve yıldırımların ışığı bitti. yalnızca bulutların ardından süzülen gün ışığı var şimdi. her an bulutlar dağılabilir ve güneş çıkabilir ortaya. fakat emin olamıyorum, bulutlar çoğalıp sağanak bir yağmura da dönüşebilir. ama korkmuyorum. çünkü hayat bana şunu çok net bir şekilde gösterdi ki yağmurlar her zaman olacak. doğanın kanunu bu. var olan su buharlaşır, bulutlar oluşur ve önce gün ışığı bir miktar kaybolur. sonra tamamen güneş ışınlarına ulaşama...
Devamı

kendine dön, geç olmadan...

-
Resim
  düşünüyorum bazen. hayır çoğu zaman. dakikalarımızı hatta bazen korkunç bir şekilde saatlerimizi nasıl da insanların bizim hakkımızdaki düşüncelerine harcadığımızı... ya da kimin neyi nasıl anladığını ya da o insanın bizi iyi mi yoksa kötü mü gördüğünü... o kadar düşünüyoruz ki bu bazen rüyalarımızı bile ele geçiriyor. kendi nefesimizi kendimiz kesiyoruz, hayatımızdan belki kaç gün çalıyoruz. kahroluyorum düşündükçe, ve kahroluyorum düşünme yetimi nice lüzumu olmayan yerlerde kullandığım gerçeğine...  hayatta zaten bizi yoran yeterince keşmekeş ve zorluk varken hayatı bir de kendi kendine zindan edenler... bu ülkenin ve bu dünyanın bizlere ihtiyacı var. her şeyden önce bizim sağlam bir akıl ve vücuda ihtiyacımız var. nice ödenecek can ve minnet borcumuz, ne büyük davalarımız var. ve bunların hepsi için önce kendimize ihtiyacımız var. bu tüm sözlerimin başına getiriyor beni. neden bu kadar yazık ediyoruz kendimize? neden tıkandık bir yerlerde? ve neden açmıyoruz gözlerimizi? ...
Devamı