Karlı ve Sessiz

                ♫  Rei & Hevi - Karlı ve Sessiz ♫

Buğulanmış bir camın önünde, battaniyesine sarılmış bir beden… Işıkları sönmüş, elektrikler yok bu gece. Pencerenin soğuk mermerine konumlanmış bir kupa kahve… Dumanı hâlâ yerli yerinde. Karşı cadde görünüyor hemen biraz ileride. Elektrik gitmemiş, sokak lambaları yanıyor o caddede. 

Göz kapakları bir düşüyor bir yükseliyor sokak lambasının ışığıyla dans eden kar tanelerini izlerken. Hayatının özeti okunuyor gözlerinden. Düşüşleri ve yükselişleriyle… Kaybedişleri ve kazanmanın verdiği neşeyle… 

Sık sık kırpamadağı gözlerinin ağırlığı, yaşlı bir yüreğin sancılarının eseri sanki. Seyrek kirpikleri, her kaybedişe karşılık adakmış gibi. Mor gözaltları ve kırışıklıklar… Hayatın gökkuşağındaki en çarpıcı renge sahipti gözlerinin altındaki torbalar. Gerçekten çarpıcıydı, şiddeti de fazlaydı. Yoksa nasıl morarabilirdi ki bu masum çukurlar? 

Kırışıklıklar, yaşamın attığı kırbaçlar. Acı dolmuş, anı olmuş. Puslu geçmişi gözlerine dolmuş. Dolmuş, dolmuş… Hepsi birer gözyaşı olmuş. Ağlamaktan şişen gözler bir süre sonra yakıcılığı ile kalbine vurmuş. Yangın yerine dönen kalbi, bir damla suya özlem duymuş. Su gelmemiş, yangın sönmemiş. Oysa o gece yağan kar taneleri, sanki yüreğine konmuş. Her biri yanıp ona damla damla su olmuş. Belki sönmemiş o yangın. Fakat ona umut olmuş. 

Kar tanelerine eşlik eden melekler, uğramış mıdır öyleyse kalbine? Meleklerle dolduysa kalbi, iyileştirirler miydi onu bir nebze?

Kıpırdandı biraz pencerenin önünde. Üşümüştü elleri, ev soğuktu terk eden elektrikle. Birbirine sürttüğü avuçları, ısıtamamıştı onu yeterince. Kahvesine uzanan parmakları ufak bir sakarlık sonucu devirmişti kupayı dizlerine. Ani gelişen olaylar çerçevesinde, acıyla doğruldu birdenbire. Yanmıştı. Hissetmişti sıcaklığı en derininde, derisinde. İlk yanışı değildi fakat acı bir azaptı yeniden yanmak. 

Suyla söndürdü alevini, elinde bir merhem geri döndü pencerenin önüne. Dizlerine sürdü, yine de hissetmeye devam etti yakıcı sıcaklığı. Kar tanelerine takıldı gözleri. Hâlâ orada, uyumlu bir danstaydı sokak lambasının parlak ışığı ile. Sessizdi oysaki yeryüzü hiç olmadık bir biçimde. Caddede vızır vızır geçen arabalar... Bana ulaşmasa da sesleri onlar mıydı ahenklerinin kaynağı olan şarkı? 

Karlı ve sessiz… Yüreğime uğramayan kar taneleri yeryüzüne karıştı, çığlıklarla dolu zihnim nefessiz… 

Kapağını kapattı merhemin. Gökyüzüne çevirdi gözlerini. Göğün yüzündeki gözyaşları ayın ışığında parlayan yıldızlar olmalı. Tüm yıldızlar, birer gözyaşı… Gökyüzü ne kadar çok ağlamış yeryüzüne karşı…

Sana anlatamam bu yüzden içimdeki yangını. Daha da çoğalmasın gözyaşların, insanlığa karşı. 

Sabaha ulaşamaz sesim, geceye karışmaz sözlerim.

Hani tutar ya insanlar, her kayan yıldıza bir dilek. Yüzünden düşen gözyaşları, seni üzenlerin arzusu muydu? Gerçekleşmesin öyleyse hiçbir dilek.

Kar yağışı devam etti… Beni serinletemeyen eşsiz taneler, zifiri karanlığa deva oldu. Yalnızlığımda kaybolurken gitgide… Gidemedim aslında kaldım öylece. Zihnime döndü bakışlarım. Hatırlattı bana tüm haksızlıkları bu sessiz, karlı gece. Gözlerimi darmaduman olmuş, kirli bir tuvale çeviren hatıralar; hakkımı durmadan benden aldılar. Alev almış kalbim, küllerinin yakıcılığını hissettirirken; mazlum oluşumun imzasını işliyordu en derinden. Hatırladıkça yüreğim, buz olmak istiyordu kalbim. Buza çevrilemediğim her an, hayalimde kalan bir seyran. Zihnim de eşlik ediyordu kalbimdeki veryansına…

Vaveylasına karışmıştı cümleleri, dur durak bilmeden devam etti:

Yolunu şaşırmış olmalı, yeryüzüne düşen kar taneleri... Buz tutmuş kalplere olan ziyaretleri, acı çeken kalplerin yangınını körükledi. Büyük haksızlıktı yangını görmezden gelişleri. Oysaki buzdan yürekler soğuğun değil, ateşin esiriydi. Firar ettiler ne yazık ki, kötülükle besleniyor kalpleri. Beyazı hak etmeyen insanları beyaza boyamak, duman almış grilere saf nefretti. Kötülüğü yol edinmişlerin umrunda bile değilken masum kar taneleri; kirletilmiş mazlum kalplerin infazı, zalimlerin süslü paketlere sarılmış hediyeleriydi. 

Bu karlı, sessiz gece… Dalıp giderken sokak lambası ve kar tanelerinin ahengine, aklına ölüm geldi birdenbire.

Ölüm hangi renkti? Yas rengi diye bahsedilen siyah mıydı? Karanlık mıydı bu gece olduğu gibi? Korkutur muydu karanlıktan korkanları? 

Belki de ölüm beyazdı. Çünkü siyah olamayacak kadar çok masum kalbe uğramıştı. Kar taneleri ise mezarları süsleyen, darbelenmiş ruhlara olan pişmanlığı simgeleyen çiçeklerdi. Mezar taşlarının rengine bürünen toprak, yanmış kalplerin ödülü olmalıydı. 

Soğuk… Çok soğuk olmalıydı dışarısı. Yanmış dizine aldırış etmeden ayağa fırladı. Kapıyı açıp koşarcasına dışarı çıktı. Üzerine ne bir palto ne de bir hırka almıştı. Yürüdü uzunca bir süre, o caddeye varmaktı amacı. Nefesine karışan soğuk hava, kalbine ulaşırdı da serinletirdi onu belki de. 

Bir sağa bir sola giden arabalar…Varmıştı kısmen aydınlık caddeye. 

İzlediği o sokak lambası… Yürüdü yanına ulaştı. Kafasını yukarı çevirdiği an, kar taneleri ve ışığın dansı ile karşılaştı. Gülümsedi hafifçe. Oturdu kaldırımın yeni yeni kar tutmuş yüzeyine. 

Gözlerini huzurla kapadı. Düşen her kar tanesi, ona ölümü ve yalnızlığı hatırlattı.

"Yalnız kaldım bir başıma

Bu karlı ve sessiz yolda."

♫ Karlı ve Sessiz ♫

Teşekkür ederim kalemim… Ben sensiz hiç'im.

E.