Ruhları Kaybolanlar

-
O yoldayım yine. Anlıyorum ilerledikçe. Arada sağı solu kontrol ediyorum, doğru yerde miyim diye... Huzursuzluk hâkim yüreğimde. Anlamsızlıklar içimde bir yerlerde. Yanlış yoldayım sanki. Dönüp duruyorum girift bir girdabın içinde. Sonsuzluğa yürüyormuşum gibi, ufuk gözükmüyor buralarda bir yerde. 

Kafam karmakarışık. Başımı döndürüyor bu tehlikeli kalabalık. İnsanlar her yerde. Hepsi birbirinden tuhaf ve donuk mimiklerle. Korkutuyor beni yüzlerindeki bu ifade. Benziyorlar mekanik askerlere... 

Hiçbiri bilmeden yürüyor bu caddede. İsimlerini unutmuşlar, soylarını yok saymışlar. Hepsi modern dünyanın kölesi olmuşlar. 

 

      Her yerde arabalar, göğü delen binalar. Sanıyorlar ki hepsi doğru yoldalar. Yolu bilmezken başta, nasıl inanırsın yolun doğru olduğuna? İlerledikçe uzaklaşacak, mutluluk bir adım daha. 

Her şey bir kâğıt parçasından ibaret değil ki aslında, zaten unutmuşlar hissetmeyi bu dünyada...
Asla sonu yok bu hırsın, zenginliğin. 
Onlar ilerlerken geride kalmışlar...

Zihnim parmaklarını doluyor boğazıma. Boğuluyorum sanki hissetmeyen insanların arasında. Kaybediyorum kendimi bir anda. Onlar görmez kayboluşumu bu ıssız kalabalıkta...

Sağır, kör ve dilsiz olmuşlar. Paraya gözlerini yummuş, odaklarını şehrin gürültüsüne dayamışlar. 

Sesler çınlatıyor kulaklarımı. Bir yanda homurdanmalar, bir yanda topuk tıkırtıları. Akıntıya teslim olmuşlar. Güya modern insanlar...

İnsan kaybeder kendini bu akıntıda, nasıl bu kadar akıl almaz davranabilirler aklım almıyor hâlâ... Benliklerini kaybetmişler karanlıkta, yokuş aşağı yuvarlanıyorlar hayatın basamaklarında. Sorgulamıyorlar bu yaşantıyı. Hatırlamıyorlar fıtratlarında bulunan insanlığı. 

Bir gün bir ses duyacaklar yakında bir yerlerden. Kesilen nefesler, sona eren sesler. Meğer duyulan, arşa çıkmış sükûnetmiş hepten. Duran bir kalp ve yazık edilen günlere nefret. İşte her şey bundan ibaret... 

Yorumlar

  1. Adsız09 Aralık, 2022 10:05

    "Yolu bilmezken başta, nasıl inanırsın yolun doğru olduğuna?"
    Hayatımda okuduğum bir cümlenin beni bu kadar etkileyeceğini düşünmemiştim... 🥺🖤

    YanıtlaSil
  2. Hatceli09 Aralık, 2022 10:18

    Ruhuma öyle dokundu ki her sözcüğün... 🤍

    YanıtlaSil
  3. Adsız09 Aralık, 2022 15:32

    Toprak yağmura, ben sana
    Aşık olduk yeniden... 💟🦕

    YanıtlaSil
  4. Eldarion26 Aralık, 2022 22:03

    Kaybolduğu o girift girdabın içinde ufka hasret kalmış Zatına; kimse "ufkun göz bebeklerinde saklı olduğunu" söylemedimi? Yada Etrafını sıkıca sarmış o mekanik askerlerin mimiksiz yüzlerinin ve kirli uzuvlarının ruhundaki saklı olan o kudretin altında nasıl parçalandığını veya o köleleri kendi boyunlarındaki o zincirlerle nasıl boğabileceğini göstermedimi? Kimse sana mutluluk denilen şeye giden bir yolun var olmadığını, yolun hangi yol olursa olsun hep gideceğin yerden uzaklaşacağını anlatmadımı? Kimse kendi zihninin parmakları dahi olsa varlığına kast etmiş o parmakları nasıl kıracağını ögretmedimi sana? Varlıklarının her çeşiti lekeler içinde kalmış sağır, kör ve dilsiz insanların akıntısına rağmen kendinden geçmemeyi, onların varlığına inat var olmayı, onların bu dünyadaki anlamsız var oluşlarına karşı tepki olmayı, anlamlı olmayı öğütlemedimi ? Söylesene kimse sana savaşmayı, kan dökmeyi, kılıçlarınla beraber kin ve nefret tutmayı göstermedimi ? Soluyormusun sadece kalabalıkların içinde? Dişlerin, pençelerin, delip geçen öfkeli bakışların yokmu? İçinde neler gizlediğini bilmeden Karanlıktan korkup aydınlığa teslim olanlardan, ışığa çok uzun süre bakıpta kendilerini kör edenlerdenmisin?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Elif27 Aralık, 2022 01:36

      Kaleminize sağlık... Çok güzel yazmışsınız. Teşekkür ederim bu değerli yorum için.

      Sil
    2. Elendil Camnor30 Aralık, 2022 01:27

      Rica ederim altına yazılabilecek böyle bir yazı yazabildiğiniz için asıl sizin kaleminize sağlık. Takip edeceğim sizi devamını merakla beklemekteyim

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

gül.

-
  gül. Neden bilmiyorum ama gül. Bazen bir çiçek olan gül, bazen de eylem olan... Cümlelerimin tükendiğini sandığım sayısız gün geçirdim. Artık yazamayacağımı düşündüğüm yazsam da ruha dokunamayacağından korktuğum... Belki haklıyımdır. Artık bir ruha temas etmez cümlelerim, öylece teğet geçer yalnızca. Fakat bu demek değildir ki bir ruhun sözleri değil bunlar...  İnsanları düşünmekten kendine varamayan binlerce insan... Sözde "kime ne?" derler ancak endişelerinden bir türlü sıyrılamayanlar... En acısı da bazen bunu fazla abartırlar ve kendi değerlerini, benliklerini hiçe sayarlar. Sonra sonuç, anlamsız mutsuzluklar... Tükenişler, bitişler... Hepimiz birer birer tükensek ne olur hiç düşündünüz mü? Etrafınıza bir bakın. Hiç yorulduğu için düzene baş kaldıran bir karınca gördünüz mü? Ya da uçmayı bırakmak isteyen bir beyaz güvercin? Veya bu insanlar bu renkliliği, mis kokuyu hak etmiyor diye solan bir çiçek? Ve dahası... Anlıyorum; bizim o canlılardan farkımız, irademiz. İrademi...
Devamı

günlüğümden.

-
günlüğüme yazmaya başladığım satırlar bir anda buraya döküldüler... okuyorsanız eğer, teşekkürler...  bugün günlerden… 26 Eylül 2025 Cuma 10:27 bugün günlerden artık bir şeyleri idrak etmeye başladığım gün. kabul etmem gereken... birkaç gündür yazmayı deliler gibi istesem de yazacak enerjiyi kendimde bulamamıştım. demek ki böyle olmalıymış yoksa yazdığım takdirde; cümlelerimden gözyaşyaşları süzülecek, satırlardan kanlar damlayacaktı. parçalı bulutlu şu an her şey. sağanak yağmur ve gök gürültüsü kesildi en azından. şimşeklerin sesleri ve yıldırımların ışığı bitti. yalnızca bulutların ardından süzülen gün ışığı var şimdi. her an bulutlar dağılabilir ve güneş çıkabilir ortaya. fakat emin olamıyorum, bulutlar çoğalıp sağanak bir yağmura da dönüşebilir. ama korkmuyorum. çünkü hayat bana şunu çok net bir şekilde gösterdi ki yağmurlar her zaman olacak. doğanın kanunu bu. var olan su buharlaşır, bulutlar oluşur ve önce gün ışığı bir miktar kaybolur. sonra tamamen güneş ışınlarına ulaşama...
Devamı

kendine dön, geç olmadan...

-
Resim
  düşünüyorum bazen. hayır çoğu zaman. dakikalarımızı hatta bazen korkunç bir şekilde saatlerimizi nasıl da insanların bizim hakkımızdaki düşüncelerine harcadığımızı... ya da kimin neyi nasıl anladığını ya da o insanın bizi iyi mi yoksa kötü mü gördüğünü... o kadar düşünüyoruz ki bu bazen rüyalarımızı bile ele geçiriyor. kendi nefesimizi kendimiz kesiyoruz, hayatımızdan belki kaç gün çalıyoruz. kahroluyorum düşündükçe, ve kahroluyorum düşünme yetimi nice lüzumu olmayan yerlerde kullandığım gerçeğine...  hayatta zaten bizi yoran yeterince keşmekeş ve zorluk varken hayatı bir de kendi kendine zindan edenler... bu ülkenin ve bu dünyanın bizlere ihtiyacı var. her şeyden önce bizim sağlam bir akıl ve vücuda ihtiyacımız var. nice ödenecek can ve minnet borcumuz, ne büyük davalarımız var. ve bunların hepsi için önce kendimize ihtiyacımız var. bu tüm sözlerimin başına getiriyor beni. neden bu kadar yazık ediyoruz kendimize? neden tıkandık bir yerlerde? ve neden açmıyoruz gözlerimizi? ...
Devamı