Çaresizliğin Mahkûmu

-

    Sokağın ortasında, ayın yansıyan ışığında, hafif bir esinti eşliğinde yürüyordu. Çaresizliği iliklerine kadar hissediyordu. Öyle derin bir boşlukta, bir başına düşüncelerinin arasında kaybolmuştu. Limanını kaybetmiş bir gemi, yuvasını bulamayan bir kuş, mürekkebini bulamayan bir sayfa edasıyla... Ait olduğu yeri bulamıyordu. Kaybolmuştu, çaresizdi. Hiç bu kadar çaresiz hissetmiş miydi?

 Bir süre daha yürüdü. Düşündü. Çıkış yolunu aradı. Esinti sessiz ritmini arttırdı, ayaz bastırdı. Adam düşüncelerinde, cüssesi ıssız yollarda kayboldu. Bulutlar ayın güzelliğini kapattı, yol karardı. Yıldızlar geceyi terk etti, gece adama kucak açtı. Gök gürledi, bulutlar coştu. Yağmur yeryüzüne kavuştu adamın gözyaşlarına karıştı. 

 Başı yere eğik gözleri hüzün doluydu. Yanağındaki yağmur damlası mıydı yoksa kederinde kaybolmuş gözyaşı mı? Gökyüzü de onun derdine mi ortaktı yoksa o da mı çaresizliğe mahkûm olmuştu? 

  Bir adım ve bir adım daha... Aydınlanmayacak mıydı bu yol? Dinmeyecek miydi bu yağmur? Yolun sonu neredeydi? Derdine çare kimdeydi? Sabır en ihtiyacı olduğu anda neden yoktu? O da mı gitmişti? Hissetmeye çalıştı, sabrını çağırdı...  

  Yavaşça yere çömeldi. Tenha bir sokağın ortasında gecenin karanlığı, sağanak yağmur ve bir de keskin ayaz...Bu duygunun sonu yok muydu? Bitmeyecekti anlaşılan. Ey çaresizlik! Gelmiyor yolun sonu. Bitmiyor gece, dinmiyor yağmur. Sırtımı sıvazlıyor soğuk rüzgâr...

  Ümidi kalmamıştı. Yolun sonunu bulamadan öyle şartlandırmıştı ki yolun bittiği yerde olduğuna, inanmadı dermanının ayak ucunda olduğuna. 

  Yolun üzerindeki su birikintileri yansıtıyordu sokak lambasının keskin ışığını. Adam gördü bu parlaklığı, kaldırdı kafasını. Gördü ki bir sokak lambası... Adeta karanlığa yakılan bir kibrit gibi aydınlatıyordu yolun bir kısmını. 

  Fark etti bunu adam. Yavaşça ayağa kalktı. İçindeki umut dışarıya kafasını uzattı. Yol aydınlanmıştı. Yerler yağmurun etkisiyle ıslaktı. Dikkatle yürürse yolun sonuna varırdı belki de. Sönen ışığı yeniden yanmış, çare onu bekliyor gibiydi. Gayret de arkasından ittiriyordu yürü dercesine.

  Yürüdü. Işığına güvendi. Gayretine inandı, umuduna sığındı. Adım adım yürüdü. Su birikintileri paçalarını ıslattı, durmadı. Soğuk içini titretti, yılmadı. Geldi nihayetinde yolun sonuna, çıkış kapısına. Sonunda buldu çareyi. İlacı oradaydı. 

  Tam o anda... Kurtuldu göz yaşlarının esaretinden, adım attı refahın bahçesine... İnan sabrın selametine güven gayretin neticesine...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

gül.

-
  gül. Neden bilmiyorum ama gül. Bazen bir çiçek olan gül, bazen de eylem olan... Cümlelerimin tükendiğini sandığım sayısız gün geçirdim. Artık yazamayacağımı düşündüğüm yazsam da ruha dokunamayacağından korktuğum... Belki haklıyımdır. Artık bir ruha temas etmez cümlelerim, öylece teğet geçer yalnızca. Fakat bu demek değildir ki bir ruhun sözleri değil bunlar...  İnsanları düşünmekten kendine varamayan binlerce insan... Sözde "kime ne?" derler ancak endişelerinden bir türlü sıyrılamayanlar... En acısı da bazen bunu fazla abartırlar ve kendi değerlerini, benliklerini hiçe sayarlar. Sonra sonuç, anlamsız mutsuzluklar... Tükenişler, bitişler... Hepimiz birer birer tükensek ne olur hiç düşündünüz mü? Etrafınıza bir bakın. Hiç yorulduğu için düzene baş kaldıran bir karınca gördünüz mü? Ya da uçmayı bırakmak isteyen bir beyaz güvercin? Veya bu insanlar bu renkliliği, mis kokuyu hak etmiyor diye solan bir çiçek? Ve dahası... Anlıyorum; bizim o canlılardan farkımız, irademiz. İrademi...
Devamı

günlüğümden.

-
günlüğüme yazmaya başladığım satırlar bir anda buraya döküldüler... okuyorsanız eğer, teşekkürler...  bugün günlerden… 26 Eylül 2025 Cuma 10:27 bugün günlerden artık bir şeyleri idrak etmeye başladığım gün. kabul etmem gereken... birkaç gündür yazmayı deliler gibi istesem de yazacak enerjiyi kendimde bulamamıştım. demek ki böyle olmalıymış yoksa yazdığım takdirde; cümlelerimden gözyaşyaşları süzülecek, satırlardan kanlar damlayacaktı. parçalı bulutlu şu an her şey. sağanak yağmur ve gök gürültüsü kesildi en azından. şimşeklerin sesleri ve yıldırımların ışığı bitti. yalnızca bulutların ardından süzülen gün ışığı var şimdi. her an bulutlar dağılabilir ve güneş çıkabilir ortaya. fakat emin olamıyorum, bulutlar çoğalıp sağanak bir yağmura da dönüşebilir. ama korkmuyorum. çünkü hayat bana şunu çok net bir şekilde gösterdi ki yağmurlar her zaman olacak. doğanın kanunu bu. var olan su buharlaşır, bulutlar oluşur ve önce gün ışığı bir miktar kaybolur. sonra tamamen güneş ışınlarına ulaşama...
Devamı

kendine dön, geç olmadan...

-
Resim
  düşünüyorum bazen. hayır çoğu zaman. dakikalarımızı hatta bazen korkunç bir şekilde saatlerimizi nasıl da insanların bizim hakkımızdaki düşüncelerine harcadığımızı... ya da kimin neyi nasıl anladığını ya da o insanın bizi iyi mi yoksa kötü mü gördüğünü... o kadar düşünüyoruz ki bu bazen rüyalarımızı bile ele geçiriyor. kendi nefesimizi kendimiz kesiyoruz, hayatımızdan belki kaç gün çalıyoruz. kahroluyorum düşündükçe, ve kahroluyorum düşünme yetimi nice lüzumu olmayan yerlerde kullandığım gerçeğine...  hayatta zaten bizi yoran yeterince keşmekeş ve zorluk varken hayatı bir de kendi kendine zindan edenler... bu ülkenin ve bu dünyanın bizlere ihtiyacı var. her şeyden önce bizim sağlam bir akıl ve vücuda ihtiyacımız var. nice ödenecek can ve minnet borcumuz, ne büyük davalarımız var. ve bunların hepsi için önce kendimize ihtiyacımız var. bu tüm sözlerimin başına getiriyor beni. neden bu kadar yazık ediyoruz kendimize? neden tıkandık bir yerlerde? ve neden açmıyoruz gözlerimizi? ...
Devamı