nar-ı aşk doğar, insan kendini bildiğinde
baharın ilk yağmurları düşerken yeryüzüne, insan ilk fırça darbesini buluşturur tuvalle. seher vaktinin kokusuna karışmış, yağmurla buluşan toprak kokusu… kuşlar zikrini eda ederken günün ilk ışıkları dağılmaya başlamış her yere. huzur kokan bir havada, yağan yağmurun sesi. açık pencereden içeri dolan kuş sesleri, karanlığı bir örtü gibi kenara bırakan sema… fırça hâlâ tuvalde. yol onu nereye götürecek bilmiyor. fakat bir yerden başlamalı, bu huzur ona bunu hissettiriyor. önce düz bir çizgi ilerliyor tuvalde, yeşil ve sarının tonları gölge veriyor henüz bilmediğimiz şekle. “nasiya” kökünden geldiğine inanılan insan, "unutur" bir anda ismine yakışır bir şekilde. derin bir nefes alır insan. penceresine ilerler, geride kalan karanlığa ve etrafın aydınlanışına takılır gözleri. kuşları dinler, kendi dillerinde bir şeyler konuşuyorlar gibi. hatta sanki bir senfoni tutturmuşlar yalnızca odaklarında bu var. her yerde bir huzur fakat ne tezattır ki insanda yok huzur. unuttuğunu arar...