Silüet ve Beyaz Karanfil Bahçesi
Seversin geceleri, geceler de seni sever belki. Fakat kanarsan büyüsüne, o da acımaz kanatır seni sessizce. Karanlık yutar seni, sen sarıldı zannedersin. İyimserlik mi denir buna ya da gözlerin kapanır mı gerçek dünyaya? Sorun da tam burada başlar işte. Sen biraz gözünü açmalısın... Yıldızlar parlar gecenin bir vaktinde. İnciler gibi fakat intizamsız biçimde. Dağınık ama uyumu yakalamış kendi içinde. Tanıdıktı yakında, bir yerlerde... Ağaçların hışırtıları duyulur, beden evini bulmuş gibi huzur bulur. Doğa insanın içine işler, insan ise doğayı... Haksızlıklar ardı ardına, terazinin bir kefesi asla kalkmaz yukarıya. Çiçekler de rüzgâra kapılmış, salınmaktalarmış huzurla. Baykuş sesleri uzaktan duyulur, ateş böcekleri ağaçların altında. Beyaz Karanfil bahçesi. Böyle yazıyormuş hemen ilerideki tabelada. Bir silüet gözükmekte karanlıkta. Sanki yokmuş gibi ama bir o kadar da var, hissettirmekte. Ateş böceklerine dalmış gözleri. Sanki tanıyormuş gibi ...